Jest to piękny film, który mówi o emocjach. Mówi o tym, że nawet będąc kochanką samego króla Francji, jest się osamotnionym, pozostawionym na drwiny, pogardę i nieprzyjemne przytyki ze strony dworu, który karmi się plotkami i intrygami. Niestety, ale sama miłość w Wersalu nie wystarcza. Widzimy postać pięknej Markizy, która jest delikatna, dobra, subtelna, sensualna, a z drugiej strony władcza, lekko egoistyczna i pragnąca ujarzmić króla. Jest pokazana również Maria Leszczyńska – dobra i tolerancyjna królowa, która stara się chronić Markizę przed nieprzyjemnościami od strony złośliwych królewskich dzieci. Jest i sam Delfin, na którego nie mogłam patrzeć. Okropny, zawistny, złośliwy (można rzec, że pełen nienawiści) mały człowieczek, który nie szanuje nawet swojego ojca-króla. Czy tak zachowywał się następca tronu? Podobne są również córki króla, które pod przykrywką fałszywej troski o ojca, próbowały zohydzić Markizie życie. Każdy w tym filmie jest „jakiś”.... ale poza królem. Sylwetka Ludwika XV jest totalnie nijaka. W życiu bym nie powiedziała, że to król. Zero autorytetu, zero charakteru, nie taki jest dla mnie król Francji.